Κι εσύ, μικρέ φιλελεύθερε, ουμανιστή, πασιφιστή, επαναστατικέ, αυθόρμητε έφηβε θα καταλήξεις να δίνεις την ψήφο σου αλλού. Τώρα φωνάζεις και μάχεσαι για κάτι καλύτερο, αλλά σε βλέπω σε μερικά χρόνια να φοβάσαι τους μετανάστες. Πολιτικοποιείσαι και θες με πάθος να αγωνιστείς, να αλλάξεις τα κατεστημένα, αλλά πως θα σε παρασύρει και σένα ο χείμαρρος και θα κουτρουβαλάς με το ρεύμα.
Κάπως έτσι ξεκινάς και κοιτάς ψηλά μα πως σιγά σιγά σε πλακώνουν «αλήθειες», αληθινές ή όχι, του κόσμου, σε ζουπάνε, σε σπρώχνουν, σε στριμώχνουν διπλώνοντάς σε σε ένα κακομοίρη σκυφτό ανθρωπάκο. Εκεί που πιστεύεις πως μπορείς να ορμάς στη ζωή δίχως να σε νοιάζει, έρχονται σιωπηλά περιορισμοί, προτεραιότητες, πρέπει και μια κοινωνία που σου υποδεικνύουν ένα άλλο μονοπάτι από αυτό που ξεκίνησες. Κι εσύ σιγά σιγά κάμπτεσαι.
Τώρα προέχουν άλλα πράματα, μια οικογένεια να θρέψεις, «άστα τώρα τα παλιά, νομίζεις είσαι δεκαοχτώ ακόμα;» λες. Βλέπεις τηλεόραση και τρέχεις όλη μέρα σαν τρελός πίσω από «υποχρεώσεις». Είσαι πια σκλάβος της συνήθειας, της σιγουριάς, της σταθερότητας και των συμβάσεων. Μα «αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας». Είσαι τώρα μικρέ μου άλλοτε δεκαεφτάρη, μικρός πολύ μικρός, έχεις ξεχάσει και καταπιέσει τον πηγαίο σου εαυτό.
Ξέρεις όμως τι; Κάποιος Κουντέλκα είπε πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν κάτι παραπάνω από το να κάνουν παιδιά και οικογένεια, ή αυτό που κάνουν οι περισσότεροι τουλάχιστον. Ο καθένας είναι μοναδικός και ξεχωριστός. Ανακάλυψε και καλλιέργησε τις δημιουργικές σου δυνάμεις και πρόσφερε στον κόσμο το μπουκέτο της διαφορετικότητάς σου. Γίνε αυτός που είσαι κι άσε τους άλλους εκεί να βελάζουν.
11/2/10
Θεοδωράκη Δανάη
υπέροχο. το μανιφέστο της γενιάς μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή