Θρησκευτικές «ελευθερίες» ;

Όλοι έχουμε ακούσει και ίσως να θεωρούμε ότι το άτομο είναι ελεύθερο να πιστεύει ή όχι σε όποιον Θεό επιθυμεί και μάλιστα το Σύνταγμα στο άρθρο 13 αναφέρει τη θρησκευτική ελευθερία του ατόμου και διατείνεται πως την εξασφαλίζει. Κατά πόσο ισχύει ωστόσο κάτι τέτοιο;

Διαβάζοντας κάποια φορά για το μάθημα του Δίκαιου βρέθηκα αντιμέτωπη με την παρακάτω αντίφαση: Το Σύνταγμα διακηρύσσει πως κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να έχει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις που επιθυμεί και πως ο προσηλυτισμός απαγορεύεται αυστηρά. Στη συνέχεια, στα κοινωνικά δικαιώματα το Σύνταγμα αναφέρεται σε αυτό της παιδείας, δίνοντάς της ιδιαίτερη βαρύτητα και ανάμεσα στους στόχους της για τη διαμόρφωση της ελεύθερης προσωπικότητας του ατόμου είναι και η διάπλαση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης.

Μου γεννήθηκε ,λοιπόν, η εξής απορία : πώς είναι δυνατόν τη στιγμή που μιλάμε για θρησκευτική ελευθερία, το νεαρό άτομο να βομβαρδίζεται από τη «διαμόρφωση της θρησκευτικής του συνείδησης» και πως γίνεται ο ίδιος θεσμός που καταδικάζει τον προσηλυτισμό την ίδια στιγμή να τον επιβάλλει;

Αν όχι προσηλυτισμό πώς αλλιώς θα μπορούσε να ονομάσει κανείς το γεγονός ότι το μάθημα των θρησκευτικών διδάσκεται από την πέμπτη δημοτικού έως και την τρίτη λυκείου, οκτώ χρόνια επί δύο ώρες τη βδομάδα; (Ενώ μαθήματα όπως η μουσική ή τα τεχνικά παραγκωνίζονται από το γυμνάσιο ακόμα.)Τι άλλο είναι αυτό από μια διαρκή προσπάθεια εμφύτευσης ιδεών;

Δεν είναι όμως μόνο στο σχολείο. Ο προσηλυτισμός είναι παντού. Η παρουσία της θρησκείας και της εκκλησίας με τον καιρό και τη συνήθεια έχει πάψει να γίνεται αισθητή και αντιληπτή. Η θρησκεία διατρέχει έξυπνα και διόλου τυχαία όλες τις εκφάνσεις και τους τομείς της ζωής μας, κάτι που έχει πετύχει σε βάθος αιώνων. Σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής μας βρίσκεται εκεί, στη γέννηση, στο θάνατο, στο γάμο, στις γιορτές. Από αυτή καθορίζονται οι αργίες, οι σχολικές διακοπές γίνονται με αφορμή το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου ιστορικά γεγονότα συμπίπτουν με θρησκευτικές γιορτές, με την ταύτιση αυτή να υπονοεί την αυτονόητη συμβολή της θρησκείας στην επίτευξη εθνικών στόχων, όπως η 25η Μαρτίου. Σε μια κοινωνία που θεωρεί το θρήσκευμα αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής ταυτότητας και στην οποία το θρήσκευμα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αντιμετώπιση που έχει ένας πολίτης. Το ίδιο το σύστημα χρονολόγησης, προ/μετά Χριστού, υπονοεί και προπαγανδίζει την ύπαρξη ενός προσώπου που, ασχέτως αν θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί ένα σημαντικό ιστορικό πρόσωπο, δεν παύει να αποτελεί την ίδια στιγμή τον εκπρόσωπο μιας θρησκείας που επιβάλλει τις αλήθειες της.

Με κάθε δυνατό μέσο η θρησκεία θέλει να μας πείσει πως «ο δικός της θεός είναι ο μόνος αληθινός θεός, ενώ οι θεοί των άλλων τα είδωλα».(Έριχ Φρομ)

Σε μια κοινωνία με τόσο έντονη τη παρουσία της εκκλησίας πως μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία πίστης; Τη στιγμή που μια θρησκεία επιβάλλεται στο άτομο από τη βρεφική ηλικία με τον νηπιοβαπτισμό, πριν καλά καλά αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του, δίχως να του δίνεται η δυνατότητα να επιλέξει και να πιστεύσει συνειδητά.

Οι ιδέες αυτές μας καλλιεργούνται και έμμεσα μας υποβάλλονται από το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον από τέτοια ηλικία και με τέτοιο τρόπο που από ένα σημείο και μετά τις θεωρεί κανείς έμφυτες και δεδομένες αντιλήψεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εντυπώνονται ηθικά διδάγματα, πρότυπα και στερεότυπα από τα παιδικά παραμύθια, που δε ξέρουμε από πότε και γιατί τα θυμόμαστε. Βρίσκονται όμως κάπου μέσα μας.

Το έχετε σκεφτεί;

Θεοδωράκη Δανάη
17/4/10

Keny Arkana - Entre les lignes : Clouée au sol - Μετάφραση

Η προσπάθεια μου μετάφρασης αυτού του φοβερού τραγουδιού της Keny Arkana
http://www.youtube.com/watch?v=wbY-BBRBrlw

Τα φτερά καμένα καρφωμένα στο έδαφος και /

Το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό, στην λάμψη του αιώνιου αλλού/

Ψάχνοντας το αστέρι που κυλάει τη ρόδα/

Μακριά από αυτή την υπερβολική αστυνόμευση ή ούτε ο αέρας δεν μπορεί να είναι ελεύθερος όπως η τέχνη/

Όπως η αγνότητα μιας χειραψίας/κίνησης

Το βάθος μιας σκέψης χωρίς όρια όταν η γνώμη είναι εκτός λειτουργίας

Χωρίς να μασώ τα λόγια μου βλέπω πλατιά, είναι τόσο τρελό;/

Είναι το όριο τόσο λεπτό μεταξύ τρέλας και σοφίας;/

Συλλογισμός ενοχλητικός/

Δρόμος ατελείωτος στην αναζήτηση του αρχέτυπου αλλά η ψυχή μου υποφέρει/

Περασμένη ανάμνηση, ήθελαν να δουν την ελπίδα μου τσακισμένη/

Που είναι η ακτή; Που το κοντάρι; Αρκετά ανέχτηκα τώρα

Πνίγομαι , έχασα τη βάρκα μου/

Όταν είδα πως αυτός που οδηγούσε δεν ήταν άλλος από τον εχθρό μου/

Άλλα όπως όταν πέφτει η νύχτα ο ωκεανός και ο ουρανός γίνονται ένα/

Ω μπόρεσα να δω το απεραντοσύνη/

Ελευθερία! Καλή μου φίλη η παρουσία σου είναι δυσνόητη/

Ελευθερία! Μέθυσε το μελάνι μου και μην εγκαταλείπεις πια τις σκέψεις μου/

Φυσαλίδα οξυγόνου σε έναν κόσμο περιορισμένο όπου η αλήθεια κρύβεται μέσα μας/

Διορατικότητα, διαίσθηση αλλά έχουμε ιδέα για όλα όσα κρύβονται μέσα μας;/

Είναι γέλια κόντρα στα δάκρυα συγκίνησης/

Το εγώ κόντρα στην ψυχή/

Και στην πιο ψηλή σκάλα θα πω η διαφώτιση κόντρα στον άνθρωπο/

Βάναυση εποχή που έχει χάσει το νόημα της/

Δύσκολο να βλέπεις καθαρά πίσω απ'τους μασκαράδες και τους ατμούς από αίμα/

Νιώθω σα χαμένη στην καρδιά μας γιγαντιαίας μηχανής/

Που δεν είχε ποτέ και που μας παραμορφώνει/

Κακό προαίσθημα όταν σκέφτομαι για το μέλλον/

Τα μάτια ανοιχτά, ο τρόμος δοκιμάζει να μου τα ξεσκίσει/

Αλλά το χειρότερο δεν έχει έρθει ακόμα, η μέρα που θα 'ναι πια πολύ αργά/

Τότε η παρακολούθηση θα είναι απόλυτη και τα ονόματα μας code bars/

Όλα πάνε όλο και πιο γρήγορα αφού για αυτούς ο χρόνος είναι χρήμα/

Έτσι ξεχνάμε να ζούμε, μου σπαράζει την καρδιά/

Φτιάχνουμε για τους εαυτούς μας ένα κενό που τίποτα δεν θα γεμίζει/

Αφού το σκοτάδι κυριεύει τον κόσμο μας/

Αλλά πιστεύουμε μόνο αυτό που βλέπουμε ή αυτό που θέλουμε να μας αφήσει να δούμε/

έτσι τι! Είμαστε τυφλοί/

Με πληγώνει αλλά δες ακόμα κι οι ψυχές μας δεν λειτουργούν/έχουν απορυθμιστεί

Μέσα μας αυτές οι αγωνίες/

Διότι έξω όλα γυρίζουν/

Υποταγμένοι στη μοίρα μας ξεχνάμε πως η ζωή είναι ένα κίνημα/

Πως η δύναμη που βγαίνει από ένα ιδεώδες ή μια θέληση/

Ξεπερνάει όλα τα κατεστημένα σχέδια/

Πως οι φραγμοί είναι στα κρανία μας/

Πως είμαστε οι μόνοι ικανοί να τα αλλάξουμε, να ελευθερωθούμε/

Αφήνοντας την καρδιά μας να εξεγερθεί/συγκινηθεί/

Πολύ εκτεθειμένοι/

Και η δύναμη της θέλησης είναι όπως όλος ο κόσμος/

Στο τέλος, λίγοι είναι αυτοί για να είναι κάποιος)/

Γινόμαστε αυτό που μας υποδεικνύουν/

Αντί να είμαστε αυτό που είμαστε/

Παρόλο που αυτός ο τρόπος ζωής μας κάνει κακό τον αφήνουμε να βροντά/

Υπομένουμε έναν κόσμο που μας ξεπερνά/

Και μας αποκαρδιώνει/αποθαρρύνει αφήνοντας μας ίχνη/

Γι' αυτό κλείνω τα μάτια για να ξανααισθανθώ τη φλόγα/

Να μπορέσω να κάνω το κενό μέσα μου ικανό να υποδεχτεί την ευτυχία /


Για να αλλάξεις τον κόσμο ξεκίνα αλλάζοντας τον εαυτό σου.


Μετάφραση Δανάη Θεοδωράκη
9/5/10

Κι εσύ

Κι εσύ, μικρέ φιλελεύθερε, ουμανιστή, πασιφιστή, επαναστατικέ, αυθόρμητε έφηβε θα καταλήξεις να δίνεις την ψήφο σου αλλού. Τώρα φωνάζεις και μάχεσαι για κάτι καλύτερο, αλλά σε βλέπω σε μερικά χρόνια να φοβάσαι τους μετανάστες. Πολιτικοποιείσαι και θες με πάθος να αγωνιστείς, να αλλάξεις τα κατεστημένα, αλλά πως θα σε παρασύρει και σένα ο χείμαρρος και θα κουτρουβαλάς με το ρεύμα.

Κάπως έτσι ξεκινάς και κοιτάς ψηλά μα πως σιγά σιγά σε πλακώνουν «αλήθειες», αληθινές ή όχι, του κόσμου, σε ζουπάνε, σε σπρώχνουν, σε στριμώχνουν διπλώνοντάς σε σε ένα κακομοίρη σκυφτό ανθρωπάκο. Εκεί που πιστεύεις πως μπορείς να ορμάς στη ζωή δίχως να σε νοιάζει, έρχονται σιωπηλά περιορισμοί, προτεραιότητες, πρέπει και μια κοινωνία που σου υποδεικνύουν ένα άλλο μονοπάτι από αυτό που ξεκίνησες. Κι εσύ σιγά σιγά κάμπτεσαι.

Τώρα προέχουν άλλα πράματα, μια οικογένεια να θρέψεις, «άστα τώρα τα παλιά, νομίζεις είσαι δεκαοχτώ ακόμα;» λες. Βλέπεις τηλεόραση και τρέχεις όλη μέρα σαν τρελός πίσω από «υποχρεώσεις». Είσαι πια σκλάβος της συνήθειας, της σιγουριάς, της σταθερότητας και των συμβάσεων. Μα «αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας». Είσαι τώρα μικρέ μου άλλοτε δεκαεφτάρη, μικρός πολύ μικρός, έχεις ξεχάσει και καταπιέσει τον πηγαίο σου εαυτό.

Ξέρεις όμως τι; Κάποιος Κουντέλκα είπε πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν κάτι παραπάνω από το να κάνουν παιδιά και οικογένεια, ή αυτό που κάνουν οι περισσότεροι τουλάχιστον. Ο καθένας είναι μοναδικός και ξεχωριστός. Ανακάλυψε και καλλιέργησε τις δημιουργικές σου δυνάμεις και πρόσφερε στον κόσμο το μπουκέτο της διαφορετικότητάς σου. Γίνε αυτός που είσαι κι άσε τους άλλους εκεί να βελάζουν.

11/2/10
Θεοδωράκη Δανάη

Σεξισμός και στερεότυπα στη Disney

Οι ταινίες της Disney. Όλοι σίγουρα κάπου κάτι από αυτές έχετε δει. Μπορεί μάλιστα να ξέρετε και κάποια από τα τραγούδια που σας άρεσαν απέξω και να λατρεύατε τον αγαπημένο σας ήρωα. Ρίχνοντας μια ματιά σε μερικά από αυτά σα μεγάλοι μπορεί να παρατηρήσετε πράγματα όχι και τόσο διασκεδαστικά, ίσως μάλιστα και τρομακτικά. Έχετε σκεφτεί ποια είναι τα πρότυπα που παρουσιάζονται στα παιδιά;

Ας ξεκινήσουμε από την Άριελ, τη μικρή γοργόνα. Τι κάνει λοιπόν η Άριελ; Προσφέρει την ωραία της φωνή, (δηλαδή τον εσωτερικό της κόσμο, τον εαυτό της) σε αντάλλαγμα για πόδια, (δηλαδή την εξωτερική της εμφάνιση) για να συναντήσει τον αγαπημένο της. Βουβή και άβουλη αλλά όμορφη και άνθρωπος (κάτι που δεν είναι πραγματικά) κοιτάει τρυφερά τον καλό της ενώ ο κάβουρας Σεμπάστιαν κι όλα τα ψάρια της θάλασσας τραγουδάνε «Φίλα το κορίτσι!». Η γυναίκα, ένα αντικείμενο ευχαρίστησης για τον άντρα.

Έπειτα θα μπορούσαμε να πάρουμε τη Σταχτοπούτα, τη Χιονάτη ή και την Πεντάμορφη. Τις φτωχιές και ανυπεράσπιστες αλλά όμορφες και καλές κοπέλες που ζουν στην εξαθλίωση βασανιζόμενες από κακές μητριές ή κακές μάγισσες, έρχεται να τις σώσει ο ευγενικός και όμορφος πρίγκιπας που τις αποκαθιστά, τους προσφέρει σιγουριά και ασφάλεια αλλά κυρίως παλάτια και πλούτη και άρα (υποτίθεται) ευτυχία. Το μήνυμα: Κορίτσια (και αγόρια βέβαια) πρέπει να παντρευτείτε!(αφού όλες οι ταινίες εκεί καταλήγουν, αυτός είναι ο σκοπός). Δεν μπορείτε να καταφέρετε τίποτα χωρίς έναν άντρα δίπλα σας και φυσικά τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία!

Ο Ηρακλής; Η αποθέωση των χρημάτων, της δόξας και της φήμης. Στον Ηρακλή θα δείτε να «βρέχει» χρυσά νομίσματα γι αυτόν και να αποθεώνουν τη μυϊκή του δύναμη και τα ηρωικά του κατορθώματα σα ροκ σταρ. Ο ήρωας εδώ από ένας συνηθισμένος άσημος άνθρωπος, δηλαδή ένα τίποτα για την Disney, γίνεται αστέρι κερδίζοντας δόξα, γυναίκες και πλούτη(θυμηθείτε το τραγούδι "Zero to Hero", "A star is born"). Ε εντάξει μετά κάπου χώνουν και την «πραγματική αγάπη» κλπ κλπ και ότι δεν τον νοιάζουν ουσιαστικά όλα τα άλλα. Στο τέλος βέβαια του ταπεινού Ηρακλή δεν του πέφτει καθόλου άσχημα που γίνεται και θεός(δηλαδή και θέση ισχύος).

Στη Μουλάν, οι στρατιώτες που πάνε στον πόλεμο ονειρεύονται πως θέλουν τις γυναίκες τους: Ο ένας τη θέλει πανέμορφη, ο άλλος να τον θαυμάζει για τα κατορθώματά του στη μάχη και ο τρίτος και τελευταίος «δεν θέλω ούτε να 'ναι όμορφη, ούτε να με θαυμάζει για τα κατορθώματά μου στη μάχη» , εκεί σκέφτεσαι ότι κάτι είναι κι αυτό, αλλά αμέσως μετά προσθέτει: «αυτό που θέλω από μια γυναίκα είναι να μαγειρεύει καλά»!Στην κουζίνα με άλλα λόγια. Ωραία κλιμάκωση. Η Μουλάν ωστόσο θα μπορούσε να πει κανείς πως πάει κόντρα στα στερεότυπα καθώς μεταμφιέζεται σε άντρα και μπαίνει κρυφά στο στρατό. Αφού έχει κάνει φοβερά και αξιοθαύμαστα πράματα στο πόλεμο και μάλιστα σώζει την πατρίδα της από τους Ούνους, η καλή της γιαγιά της ακυρώνει όλη την προσπάθεια λέγοντας «Καλύτερα να μου έφερνες γαμπρό παρά να τα έκανες όλα αυτά»! Στο τέλος βέβαια παντρεύεται κι αυτή.

Τα μικρά αγόρια βλέπουν τον Ηρακλή και τον Γκαστόν από την «πεντάμορφη και το Τέρας» να είναι εξαιρετικά μυώδεις και η φυσική τους αυτή δύναμη να είναι αντικείμενο θαυμασμού και επιτυχίας. Ο Αλαντίν, ένα χαμίνι, υποκρίνεται τον πλούσιο πρίγκιπα για να κερδίσει την καλή του. Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες και μπορείτε να τα αναζητήσετε στο Youtube σχετικά βίντεο όπως " Sexism, Strength and Dominance: Masculinity in Disney Films", "Disney and how they portray racism through sound".

Το συμπέρασμα: Βλέπουμε λοιπόν στη Disney, εκτός από τον εξόφθαλμο σεξισμό, μια άκρως υλιστική και επιφανειακή νοοτροπία. Οι ήρωες ονειρεύονται να παντρευτούν, να γίνουν διάσημοι και πλούσιοι, απαρνούμενοι τους εαυτούς τους επιδιώκουν να γίνουν βασιλιάδες, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, θεοί και ημίθεοι. Ο σκοπός όλων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα καταλήγουν εκεί, στα υλικά αγαθά, την κτήση, τη δόξα, τη θέση ισχύος και εξουσίας.

“Ναι παιδιά”, μας προτρέπει γλυκά η Disney, “αυτή είναι η ευτυχία, δε βλέπετε;”

Θα μου πείτε: «όμως οι ήρωες είναι καλοί, δεν είναι ο πλούτος και το χρήμα αυτοσκοπός κτλ». Προφανώς. Αυτά που περιγράφω δεν γίνονται μπροστά στα μάτια μας, τότε δεν θα υπήρχε παραμύθι. Συγκαλύπτονται όμορφα με έναν αγνό και γεμάτο ευγενικά αισθήματα χαρακτήρα, ωραία τραγουδάκια, ζωηρά χρώματα δράση και φαντασία. Αλλά ας δούμε μια στιγμή πίσω από αυτά. Ας ρίξουμε μια καλύτερη ματιά στους συμβολισμούς και τα μηνύματα που έρχονται να φωλιάσουν στο ασυνείδητο μας και ας προσπαθήσουμε να δεχτούμε (αναφέρομαι στους δύσπιστους και επιφυλακτικούς) πως ίσως υπάρχει κάτι ακόμα πίσω από το παραμύθι.(Για αυτό δε λέγεται και εξάλλου παραμύθι;)

Ας μη ξεχνάμε επίσης

«πως οι ταινίες του Disney βασίζονται σε προϋπάρχοντα παραμύθια. Η ταινία απλώς "γυαλίζει" και "ενδυναμώνει" το μήνυμα... Και τα παραμύθια αποτελούσαν τον πιο ισχυρό αλλά και ευχάριστο τρόπο για να μεταδοθούν στην επόμενη γενιά οι αξίες και τα παραδείγματα για τους κοινωνικούς ρόλους. Οι κοινωνίες μπορεί να άλλαξαν (κάπως...), φαίνεται όμως ότι ακόμα τα αγοράκια (θέλουμε να) κουβαλάνε μέσα τους έναν επίδοξο Ηρακλή και τα κοριτσάκια μια χαριτωμένη, ναζιάρα Άριελ... Μην πάμε μακριά: Δεν είδες τι έπαθε η Κοκκινοσκουφίτσα; Που δεν άκουσε τη μαμά της, την έφαγε ο κακός ο λύκος και χρειάστηκε να έρθει ο μυώδης κυνηγός να τη σώσει; Και ακόμη δεν την έχει περιλάβει η Disney...»

όπως μου είπε κάποια Λ.


Δανάη Θεοδωράκη
6/4/10

Βγαίνοντας από την τάξη...

Σήμερα, όλοι οι μαθητές και κυρίως αυτοί της δευτέρας και της τρίτης Λυκείου κάνουν το μάθημα της Έκφρασης-Έκθεσης. Σ' αυτό το μάθημα διαβάζουν, μαθαίνουν, συζητάνε, αποστηθίζουν φυλλάδια τα οποία μετά αναπαραγάγουν στις εκθέσεις τους.

Λένε πως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παραπληροφορούν, μαζοποιούν, παθητικοποιούν, αποχαυνώνουν κι απομονώνουν το άτομο. Είναι όμως οι ίδιοι που ενώ τα διαβάζουν αυτά συνεχίζουν να βλέπουν παθητικά στην τηλεόραση κάθε είδους σκουπίδι. Γυρίζουν σπίτι το βράδυ και πάλι θα δουν το αγαπημένο τους τηλεπαιχνίδι ή «show» όπου οι παίκτες πολύ συχνά εκτίθενται, παραβιάζεται η προσωπική τους ζωή και καταπατάται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δίχως ίχνος ηθικών φραγμών.

Μιλάνε ακόμα για το πόσο το διαδίκτυο μας φέρνει πιο κοντά αλλά ταυτόχρονα μας απομακρύνει, γινόμαστε πιο εσωστρεφείς και μοναχικοί απολαμβάνουμε να κοιτάμε μέσα από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων. Μιλάνε για αποευαισθητοποίηση απέναντι στη βία λόγω της τόσο συχνής έκθεσης σε αυτή από τα Μ.Μ.Ε και τα βιντεοπαιχνίδια, αλλά και πάλι συνεχίζουν οι μαθητές αυτοί καθημερινά να περνούν ώρες μπροστά στον υπολογιστή παίζοντας βιντεοπαιχνίδια και σερφάροντας στο facebook.

Οι ίδιοι οι μαθητές που έχουν υιοθετήσει ηθικά και κοινωνικά πρότυπα υποταγμένα στον υλικό ευδαιμονισμό που διαρκώς προβάλλονται από την τηλεόραση, τις ταινίες, τις διαφημίσεις, συζητάνε και υποστηρίζουν με πάθος στην τάξη πως ναι, δυστυχώς σήμερα οι άνθρωποι ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για τα υλικά αγαθά από όσο θα έπρεπε, κυνηγάν την επιτυχία και το χρήμα μετατρέποντας τα σε αξίες και συγχέοντάς  τα με την ευτυχία. Κατακρίνουν τη ματαιοδοξία των διαφημίσεων που μας θέλουν όμορφους και νέους για πάντα, τη στιγμή που αυτοί και πάλι αυτοί έτσι θέλουν να είναι.

Μόλις βγουν από την τάξη τα ξεχνάνε όλα, γιατί για αυτούς οι ιδέες αυτές φτάνουν
μέχρι τα όρια του μαθήματος, είναι μέρος του. Τίποτε άλλο.    

Οι αυριανοί αυτοί πολίτες λένε στο μάθημα για την αδικία που υπάρχει στον κόσμο, τα ατομικά συμφέροντα που μπαίνουν πάνω από το συλλογικό, τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή χωρίς να περνά από το μυαλό πως αύριο πολύ πιθανόν όλα αυτά να μην είναι για αυτούς παρά λόγια και όταν φτάνουν στην πράξη τα πράματα είναι αλλιώς. Όπως είπε και ο Νίτσε «σε μια κοινωνία που νοσεί όλοι είμαστε το κατά δύναμη ψυχασθενείς»
.Κι αυτοί θα φοροδιαφύγουν. Γιατί; «Γιατί όλοι το κάνουν». Γιατί μπορούν.

Κατηγορείς το σύστημα, αλλά κι εσύ είσαι μέρος του. Ξεχνάς να αναρωτηθείς εάν εφαρμόζεις τα όσα λες, ξεχνάς να αναγάγεις τα όσα λες στον εαυτό σου. Μήπως κι εσύ είσαι ένας από αυτούς;

Δανάη Θεοδωρακη
21/12/09